همواره یکی از مسائل مورد بحث در موضوع وحدت حوزه و دانشگاه، چگونگی ایجاد وحدت و راهکارهای مورد نیاز برای این موضوع است.
متأسفانه هر ساله در آستانه 27 آذر ماه این بحث داغ شده و برنامه های رادیو و تلویزیونی و جلسات حوزوی و دانشگاهی، در این باره اجرا شده و به قلم فرسایی و گفتمان پرداخته می شود، اما در مرحله عمل و ایجاد بستر وقوع وحدت، اتفاق خاصی نمی افتد.
سیر نزولی علم، فرهنگ و بروز آسیب های متعدد اخلاقی و. در حوزه و دانشگاه در این برهه از زمان بیشتر نمود پیدا می کند. اتفاقات اخیر در دانشگاه ها و حرمت شکنی های ساحت دانشگاه در سراسر کشور که نشان از این افول اخلاقی و اجتماعی عمده است، بیان گر این آسیب است که یا وحدت شکل نگرفته یا اگر شکل گرفته، بسیار ناکارآمد و غیر علمی و ناصحیح است.
اینکه راهکار اجرایی این وحدت چیست؟، بسیار گفته و شنیده شده است. اما آنچه مهم است این عدم تحقق وحدت، باعث بروز آسیب های بسیاری در این دو نهاد علمی و آموزشی شده، و عقب ماندگی جامعه در حوزه های مختلف اخلاقی، اجتماعی و. حاصل این معضل است.
و اینکه صرفاً شیوه های علمی و آموزشی را مشابه سازی نموده و الگوبرداری علمی و تداخل و بازآفرینی رشته های درسی و علمی هر نهاد در دیگری، به عنوان مصادیق وحدت دانسته شود، خود نشان از بی تدبیری و نداشتن برنامه مشخص و عقلانی در این مسئله است.
در این حال، هر چه به سمت آینده پیش می رویم، این نیاز بیشتر می شود (تعمدا از واژه "احساس نیاز" استفاده نشده است). اما متولیان امر اقدام مناسبی صورت نمی دهند. و به نظر می رسد اراده ای هم بر این امر نبوده و اصولاً برنامه ای وجود ندارد.
از دلایل سوء این عدم تحقق وحدت و بی برنامگی، می توان به چند مورد اشاره نمود. (وقتی سخن از دلایل سوء می شود، بعضاً بیان گر تعمدی بودن موارد است)
اینها و بسیاری دیگر از عوامل که می توان ذکر نمود، عوامل عدم موفقیت جامعه خصوصاً در ساحت حوزه و دانشگاه است. که اگر هر چه زودتر راه چاره ای برای رفع آن صوت نگیرد، می تواند به ابر چالش نظام تبدیل شده و در این دوران گذار اجتماعی، مشکلات عدیده ای برای همه اقشار جامعه ایجاد نماید.
و لااقل گسست اجتماعی و عدم مفاهمه در بدنه علمی کشور را تداوم بخشیده، نا هماهنگی موجود تشدید شده، و در نهایت آنچه محقق نمی گردد، جامعه متعالی مبتنی بر شعارهای انقلاب بوده و کشور به سمت دوقطبی مذهب و سکولاریسم بیش از پیش فرو می رود. و نتیجه آن نیز چیزی جز تبعیت کور از غرب و از دست رفتن سرمایه های فرهنگی، اجتماعی و مذهبی که می تواند سعادت یک جامعه مستقل را تضمین نماید، نیست.
در پایان ذکر این نکته ضروری است که، راهکار های عملی باید مبتنی بر عقلانیت، دغدغه مندی و کارآمدی باشد. و البته باید باب گفتگو در این مقال باز بوده و صاحب نظران و دغدغه مندان مطلع، فهیم و دلسوز همت گمارند. و از امور نمایشی و گزارشی پرهیز شده و آنچه مورد نقد و نظر قرار گرفته و مطابق با عقل سلیم و شرع تشخیص داده می شود، اجرایی گردد.
ان شاءالله
یادداشت ویژه حجت الاسلام صدیقی به مناسبت روز وحدت حوزه و دانشگاه - پایگاه خبری دانشگاه شهید بهشتی (sbu.ac.ir)
درباره این سایت